تا سه چهارسال پیش حتی وقتی متاهل بودم کلیپ یا فیلمای عاشقانه که میدیدم درک نمیکردم و برام عجیب بود حس هاش. ولی الان که این کلیپا رو میبینم بخصوص اونایی که دارن با گریه و آه همدیگه رو ترک میکنن(الان یکی دیدم) با تمام وجودم خودمو توی اون کلیپا،فیلما و داستانا میبینم.نمیدونم اسمش عشقه ،حس دوس داشتن خیلی زیاده،چیه،ولی هرچی ک هست واقعا آثار عمیقی توی زندگی آدم میذاره،فارغ ازاینکه اون آدم مناسبت هست یا نه،اصلا واقعا آدم خوبی هست یا نه و رابطه درست ی بوده یا نه و هزارتا فاکتور دیگه.رابطه روز ب روز پیش میره و اگه به تکامل نرسه،یه جایی دو طرف از درجا زدن خسته میشن و همه حس و حال ها رو میذارن سرجاشکن خاطره بشه و میرن.مثل جنین که اگه توی ۹ ماه ب تکامل نرسه مجوز سقطش رو میدن و پدر و مادر هم ترجیح میدن خودشونو درگیر یه بچه ناقص الخلقه نکنن و اینجاست ک همه ی حس و حال و خاطرات بارداری و اتاق بچه ای که اماده کرده بودن براشون بی معنی میشه ولی داغش همیشه روی دلشون میمونه.گاهی آدم به سن کمترش ک نگاه میکنه یه حس غربت دلشو میگیره،میگه واقعا من بودم این کارا رو میکردم؟و حس میکنی ک خودتو نمیشناسی.
بعضی اتفاقات زندگی یجوری آدمو آچمز میکنه ک بعدش دیگه آدم سابق نمیشی،دیگه خیلی چیزا رو باور نمیکنی،بدبین میشی،خنثی و شکاک میشی،بی شوق و ذوق میشی،غمگین میشی،ذهنت بهم میریزه،توانت برای ساختن زندگی و آینده ت از بین میره،بدتر از همه اینکه همش با خودت حرف میزنی و از کار و زندگی میفتی و فقط محکومی به نفس کشیدن
نمیدونم اگه من هیچوقت وبلاگ نویسی یا وبلاگ خونی رو شروع نمیکردم الان زندگیم چطوری بود.اما میدونم دیگه ذهن و مغزم کشش قبلو نداره برای رسیدن به اهدافم، کجاس اون همه ذوق و جسارت و انرژی و خودباوری که داشتم،دلم برای خودم میسوزه یقه کسی هم نمیتونم بگیرم
اشكای من كی قراره تموم شه
سرخوردگی،دل مردگی
دل آشوب یعنی عمیقا بفهمی حتی بهترین حالت برای تو بدترین حالته
رو ,آدم ,ک ,حس ,زندگی ,هست ,حس و ,هست یا ,و حال ,یا نه ,نه و
درباره این سایت